„Raz, Dwa, Trzy” – trzydzieści pięć lat muzyki, która dojrzewa razem z nami

Wałbrzych zatrzymał oddech na koncercie zespołu, który nie goni za modą, tylko za sensem.

Między akademikami Wcześniak, Vicewersal a obiektem byłej WSP, w tym Trójkącie Zielonogórskim, powstał zespół długodystansowy. Paradoksalnie brzmi jego nazwa – „Raz Dwa Trzy” – skoro ten koncert trwa już trzydzieści pięć lat. Po drodze był „Talerzyk”, własne interpretacje piosenek Agnieszki Osieckiej i Wojciecha Młynarskiego, „Trudno nie wierzyć w nic”, „Jutro możemy być szczęśliwi”, „Wielkie miasto” czy „Pod niebem pełnym cudów”.I to wszystko zabrzmiało także podczas koncertu w Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu – koncertu, który był nie tylko jubileuszem, ale też lekcją muzycznej uczciwości.

Spotkanie z zespołem w Wałbrzychu zawsze ma inny wymiar. Bo jedna trzecia „Raz Dwa Trzy” to przecież wałbrzyszanie – Mirek Kowalik i Grzegorz Szwałek. Dla nich powrót na tę scenę to coś więcej niż koncert – to rozmowa z miejscem, z ludźmi, z przeszłością.

Muzyka, która się nie spieszy

W czasach, gdy muzyka coraz częściej bywa produktem jednorazowego użytku, „Raz Dwa Trzy” wciąż jest świadectwem, że można inaczej. Ich koncerty nie przypominają popowego show, raczej spotkanie przy stole – gdzie zamiast fajerwerków są słowa, które wciąż coś znaczą.

Adam Nowak nie potrzebuje gestów, by przykuć uwagę. Jego spokojny głos i ironiczny uśmiech wystarczą, by po kilku minutach wciągnąć publiczność w świat, w którym każde zdanie ma wagę, a cisza – znaczenie.– Od początku nie pasowaliśmy do ogólnie pojętej rozrywki. Nie chcieliśmy się do nikogo i do niczego przyklejać. Wytyczyliśmy swoją własną drogę – mówił kiedyś Nowak. I rzeczywiście, zespół konsekwentnie idzie tą drogą, nie oglądając się na listy przebojów ani streamingowe trendy.

W Filharmonii Sudeckiej te słowa nabrały mocy. Publiczność śpiewała razem z zespołem, ale nie tak, jak na stadionie. Raczej jak we wspólnym, cichym porozumieniu. To było spotkanie ludzi, którzy dorastali razem z tą muzyką, którym Raz Dwa Trzy towarzyszyło przez dekady – od licealnych zadum po dojrzałe rozmowy z samym sobą.

Trzy i pół dekady prawdy

W świecie, w którym artysta ma być influencerem, a piosenka – viralem, Adam Nowak i jego zespół przypominają, że muzyka wciąż może być rozmową. Nie kazaniem, nie manifestem, ale rozmową o tym, co naprawdę ważne.Ich utwory nie starzeją się – może dlatego, że nigdy nie próbowały być „na czasie”. Zamiast błysku – refleksja. Zamiast sloganu – poezja.

35 lat temu czterech studentów WSP w Zielonej Górze – Adam Nowak, Grzegorz Szwałek, Jacek Olejarz i Jacek Ograbek – zagrało razem po raz pierwszy. Dziś ich muzyka to już część polskiej kultury – nie tej „popularnej”, ale tej, która zostaje na dłużej. W Wałbrzychu słuchało się ich jak rozmowy starych przyjaciół. Niektórzy przyszli z dorosłymi już dziećmi, inni – z tym samym zachwytem, z którym słuchali „Jutro możemy być szczęśliwi” w latach 90. Bo ta muzyka ma w sobie coś, co nie traci znaczenia – szczerość.

Bez konfetti, bez sztucznego blasku

Kiedy w Filharmonii wybrzmiały ostatnie akordy, nikt nie chciał wychodzić. Nie było laserów, dymu, efektów. Były za to emocje – czyste i niewymuszone.Raz Dwa Trzy nie potrzebuje scenicznego zgiełku, żeby zostawić po sobie ślad. Zostawia coś więcej – poczucie, że mimo upływu lat są rzeczy, które się nie starzeją: słowo, dźwięk, sens.

Wałbrzyski koncert nie był więc tylko muzycznym wydarzeniem. Był spotkaniem z czymś, czego w polskiej muzyce coraz mniej – z autentycznością.I może właśnie dlatego, po 35 latach, nazwa „Raz Dwa Trzy” wciąż brzmi tak świeżo. Bo ich muzyka nie krzyczy. Ona słucha.

- Nie ścigamy się z nikim, bo muzyka to nie wyścig – powiedział kiedyś Nowak.W Wałbrzychu wszyscy, którzy tego wieczoru byli w Filharmonii Sudeckiej, zrozumieli, co miał na myśli.