Zimnik kusi turkusem. Wczoraj znów zabrał życie. Ile jeszcze potrzebujemy ostrzeżeń?

W nieczynnym, zalanym kamieniołomie w Zimniku (powiat jaworski) niedzielne popołudnie skończyło się tragedią. 45-latek z Legnicy, próbując wyjść po stromym brzegu, poślizgnął się, uderzył głową o skałę i wpadł do wody. Reanimacja nie pomogła. Policja pod nadzorem prokuratury wyjaśnia okoliczności, ale jedno wiemy na pewno: to miejsce – jak setki podobnych w regionie – nie wybacza błędów. I choć nie jest oficjalnym kąpieliskiem, latem przyciąga tłumy, również z Wałbrzycha. Wałbrzyszanie często wybierają Zimnik na „dziką” kąpiel — tym bardziej trzeba tam zachować szczególną ostrożność przy wchodzeniu i wychodzeniu z wody po śliskich półkach skalnych.

Nie ma tu ratowników, nie ma boi wyznaczających bezpieczną strefę, nie ma łatwego dojazdu dla służb. Jest za to złudne poczucie wakacyjnej beztroski. A statystyki są bezlitosne.

Liczby, które studzą emocje

Dolny Śląsk: od 1 kwietnia 2025 r. odnotowano 11 utonięć w województwie (dane z rządowej mapy zdarzeń aktualizowanej na bieżąco). 

Polska: do 10–11 sierpnia Komenda Główna Policji odnotowała ok. 137 utonięć (wartość rośnie niemal codziennie). 

Gdzie ginie się najczęściej? W skali kraju prym wiodą jeziora i „dzikie” akweny, a ogromna część tragedii dzieje się poza strzeżonymi kąpieliskami – to wnioski z tegorocznych zestawień i policyjnych apeli. 

W ostatnich dniach Wrocław i okolice przeżyły serię utonięć – na Gliniankach, w stawie „Mała Cegielnia” oraz w Odrze. Policja mówi wprost: to w większości sytuacje, którym można było zapobiec, gdyby zrezygnować z brawury i wybierać miejsca z ratownikiem.

Zimnik: pocztówka z ryzykiem

Turkusowa woda, pionowe ściany kamienia, instagramowe kadry. A tuż pod taflą – nagłe uskoki dna, głazy, zimne „kieszenie” i zero asekuracji. Wspinanie się po mokrych półkach skalnych daje fałszywe poczucie kontroli. Jeden zły krok i człowiek znika pod wodą szybciej, niż zdąży krzyknąć. To nie straszenie – to opis mechanizmu, który w Zimniku powtarza się co kilka sezonów.

Dlaczego wciąż ryzykujemy?

Bo „przecież umiem pływać”. Bo „to tylko chwilka”. Bo „wszyscy tu wchodzą”. Tymczasem woda zabija po cichu i inaczej niż w filmach; zmęczenie, skurcz, szok termiczny czy uderzenie o skałę wyłączają z gry w sekundy. W dzikim akwenie nawet świadkowie często nie wiedzą, gdzie szukać topiącego się – a dojazd służb trwa zbyt długo. Stąd dramaty, które trafiają do dobowych raportów.

Minimum rozsądku, które ratuje życie

Tylko strzeżone kąpieliska. W „dzikich” miejscach nie masz boi, pomostu, asekuracji ani kogoś, kto natychmiast wezwie pomoc. To tam kumuluje się większość tragedii.

• Zero skoków do nieznanej wody i zero wspinaczki po mokrych skałach/półkach (mechanizm wypadków jak w Zimniku).
• Nie wchodź po alkoholu – to jedna z głównych przyczyn utonięć w skali kraju. 
• Termika ma znaczenie: zimne „plamy” w wyrobiskach potrafią błyskawicznie „zabrać” siły.
• Jeśli już Zimnik – buty do wody, asekuracja z brzegu, wejścia i wyjścia tylko w miejscach o łagodnym profilu, żadnej wspinaczki po ścianach.

Tragedia w Zimniku wydarzyła się 10 sierpnia 2025 r. po godzinie 18.00, w upalny weekend, kiedy tłum łatwo zamienia czujność na nonszalancję. Niech ten tekst będzie „zimnym prysznicem” przed kolejnym wyjazdem nad wodę – zwłaszcza do miejsc tak zdradliwych jak zalane kamieniołomy.

Wypoczywajmy pięknie. Ale mądrze. Bo turkus na zdjęciu nie jest wart czarnej wstążki na ubraniach członków rodziny.