Podwójne wyprzedzanie na podwójnej ciągłej

Na zjeździe z Kozic w kierunku ulicy Noworudzkiej doszło do wypadku, który mógł skończyć się tragedią. 54-letni kierowca, ignorując podwójną linię ciągłą, rozpoczął manewr wyprzedzania. Nie zauważył, że sam był już wyprzedzany - także wbrew przepisom - przez inny samochód. Doszło do zderzenia – jeden z pojazdów dachował i zatrzymał się w przydrożnym rowie. Dwie kobiety, w wieku 39 i 60 lat, trafiły do szpitala.

Policja potwierdza, że obaj kierujący byli trzeźwi. Oba samochody zostały poważnie uszkodzone, a ich dowody rejestracyjne zatrzymano. Sprawą zajmuje się teraz pion dochodzeniowo-śledczy wałbrzyskiej policji, który ma ustalić dokładny przebieg i winę uczestników wypadku.

Szybko, ryzykownie, bezmyślnie

To nie był przypadek – to klasyczny przykład drogowego egoizmu. Dwóch kierowców, dwa błędne manewry, jeden efekt: karetka, szpital i zniszczone życie. Wystarczyła sekunda, by rutynowy przejazd zamienił się w dramat. I choć nikt nie zginął, finał mógł być znacznie gorszy.

Zbyt często kierowcy zapominają, że droga to nie tor wyścigowy, a samochód to nie joystick. Nie jesteśmy w grze, w której można nacisnąć „restart” po błędzie. Każdy taki manewr to rosyjska ruletka z udziałem niewinnych ludzi – pasażerów, innych kierowców, pieszych.

Podwójna ciągła nie dla ozdoby

Wypadek z Kozic to przykład lekceważenia najbardziej podstawowych zasad. Podwójna linia ciągła to nie sugestia, to granica bezpieczeństwa – sygnał, że wyprzedzanie w tym miejscu jest po prostu śmiertelnie niebezpieczne. Nie bez powodu przepisy określają te odcinki – to zazwyczaj łuki, zjazdy, miejsca o ograniczonej widoczności. Tam margines błędu nie istnieje.

Tymczasem na drogach powiatu wałbrzyskiego podobne scenariusze powtarzają się niemal codziennie. Kierowcy przyspieszają „na chwilę”, „bo się śpieszą”, „bo zdążą”. Ale fizyka nie zna litości – wystarczy jedna błędna decyzja, by samochód zamiast do celu, trafił na pobocze.

Od drogowego instynktu do drogowej kultury

Problem nie leży wyłącznie w przepisach. Leży w mentalności. Za kierownicą zbyt łatwo włącza się przekonanie: „Ja dam radę”. To złudzenie kontroli – przeklęty instynkt, który podpowiada, że nic się nie stanie. Dopóki nie stanie się wszystko.

To, co wydarzyło się we wtorek jest sygnałem, że każda linia na asfalcie, każdy znak, każda zasada ma sens. I że zamiast szukać skrótów – warto po prostu dojechać cało.

Zamiast kolejnego „levelu” w tej niebezpiecznej grze, bohaterowie wtorkowego wypadku skończyli w szpitalu. Dobrze, że nie w kostnicy.